Это не беларуски язык а вяликая дый ужасная трасянка. Дайте каманду
Добавлено спустя 3 минуты 49 секунд:
Дзе мой край? Там, дзе вечную
песьню пяе Белавежа,
Там, дзе Нёман на захадзе помніць
варожую кроў,
Дзена ўзвышшах Наваградскіх
дрэмлюць суровыя вежы
І вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі
Дняпро.
Ты ляжыш там, дзе сіняя Прыпяць
ласкава віецца,
Дзе Сафія плыве над Дзьвіною, нібы
карабель...
Там, дзесэрца маё зь першым
крокам, як молат, заб'ецца,
Калі б нават сьляпым і глухім я
прыйшоў да цябе.
Што сьляпым? Нават мёртвым
успомню высокія зоры,
Над ракою чырвонай і цьмянай
палёт кажаноў,
Белы ветразь на сініх, на гордых, як
мора, азёрах,
Ібары-акіяны, і неба - разьлівы
ільноў.
Дземой край?
Там, дзе людзі ніколі ня будуць
рабамі,
Што заполіўку носяць ярмо ў
безнадзейнай турме,
Дзе асілкі-хлапцы маладымі
ўзрастаюць дубамі,
А мужчыны, як скалы, - ударыш, і
зломіцца меч.
Дзе мой край?
Там, дзе мудрыя продкі ў хвоях
паснулі,
Дзе жанчыны, як радасны сон у
стагах на зары,
А дзяўчаты, як дождж залаты. А
сівыя матулі,
Як жніўё з павуціньнем і добрае
сонца ўгары.
Там зьвіняць неўміручыя песьні на
поўныя грудзі,
Там спрадвеку гучыць мая мова,
булатны клінок.
Тая гордая мова, якую й тады не
забудзем,
Калі сонца зь зямлёю ў апошні
заглыбяцца змрок.
Ты - наш край.
Ты - чырвоная груша над дзедаўскім
домам,
Лістападаўскіх зьнічак густых
фасфарычная раць,
Ты - наш сьцяг, што нікому, нікому
на сьвеце, нікому
Не дамо абсьмяяць, апаганіць,
забыць ці мячом зваяваць.
Мы клянёмся табе баразной сваёй
першай на полі
І апошняй ральлёй, на якую
ўпадзём у журбе.
Мы клянёмся табе, што ніколі,
Ніколі,
Ніколі,
Так,
Ніколі ня кінем,
Ня кінем,
Ня кінем цябе.
А вот это САПРАУДНАЯ БЕЛАРУСКАЯ МОВА |
zenit2012 03 май 2012, 10:51 
